نوجوانی شهید علی شریفی

پدرش می گوید: در طول مدّتی که در محلّه خودمان زندگی می کردیم، علی آقا برای همه شناخته شده بود؛ خصوصا به لحاظ ادب و تواضعی که نسبت به من و مادش داشت. از سر کار که به منزل می آمدم معمولا علی توی کوچه با هم سن و سالیهایش مشغول بازی بودند. تا چشمش به من می افتاد، بازی را رها می کرد و می دوید به سمت من. خیلی مؤدّب سلام می داد و می رفت بطرف منزل تا آمدن من را اطّلاع بدهد. این کار علی، معمولا هر روز با آمدن من تکرار می شد؛ فرقی هم نمی کرد کجای بازی باشه. بچّه های هم سن و سالهایش حسابی تحت تأثیر این حرکت علی قرار گرفته بودند.